یادته.......
یادته برات نوشتم …
اگه عاشقم نباشی … الهی بمیری …
اگه دوستم نداشته باشی … غیر من کسی رو داشته باشی … الهی بمیری …
بعدش برات نوشتم …
همه رو دروغ نوشتم … خودم بمیرم …
اگه تو یه روز خواسته باشی … که منو دوست نداشته باشی … خودم میمیرم …
برات بمیرم … برات بمیرم …
برات بمیرم … برات بمیرم …
نبینی قهر خدارو … بدی های روزگارو …
الهی نمیری …. الهی نمیری
بمونه سایت روی سرم … میدونی برات در به درم …
الهی نمیری …. الهی نمیری
الهی نمیری …. الهی نمیری
وقتی تو چشات زل می زنم …
… با غم نگات فال می زنم
وقتی می بینم دوستم داری …
… از ته دلم داد می زنم … از ته دلم داد می زنم
اگه یه روزی فرشته ها …
… بخوان تو رو زودتر ببرن
به اونا میگم که از قدیم …
…ماهی رو با تنگش میبرن …ماهی رو با تنگش میبرن
الهی نمیری …. الهی نمیری
الهی نمیری …. الهی نمیری
ردپای تو.
امشب به یادت ماه را در خانه مهمان می کنم
هر درد پر اندوه را مستانه درمان می کنم
یا در خودم سوزم و آتش به هستی می زنم
یا هر چه هست و نیست را در سینه پنهان می کنم
امشب به یادت تا سحر مست و غزلخوان می شوم
پیمانه ای می نوشم و همرنگ مستان می شوم
در طرح خود نقش تو را همچون مسیحا می کشم
نام تو را می گویم و همراه باران می شوم
امشب بیادت مرغ دل در سینه غوغا می کند
زخم هزاران آه را با ناله سودا می کند
سر گشته و شوریده در کنج زوایای قفس
یک لحظه دیدار تو را دائم تمنا می کنم
امشب به یادت در دلم تجدید پیمان می کنم
هر درد بی یاد تو را از دل گریزان می کنم
یا در سکوتم مثل برگ از شاخ می افتم به زیر
یا در هیاهوی زمان گیسو پریشان می کنم
.jpg)
عشق یعنیییییییی
عشق بیداد من
باختن یعنی لحظه عشق
جان سرزمین یعنی یعنی
زندگی پاک من عشق لیلی و
قمار مجنون
در عشق یعنی ... شدن
ساختن عشق
دل شاد ی یعنی
کلبه وامق و
یعنی عذرا
عشق شدن
من عشق
فردای یعنی
کودک مسجد
یعنی الاقصی
عشق من
عشق آمیختن افروختن
یعنی به هم عشق سوختن
چشمهای یکجا یعنی کردن
پر ز و غم دردهای گریه
خون/ درد بیشمار
عشق من
یعنی الاسرار
کلبه مخزن
اسرار یعنی
عشق
جراباخودت درگیری
چرا با خودت این همه درگیری
چرا داری از زنـدگی در میری
چرا دیدنش باعث دردته
اونی که نبودش مثل مرگته
چرا آینه ها پر شدن از غبار
ندیدی خودت رو تو یکی یبار
میترسی ببینی چقدر داغونی
نندیدی چشای به این بارونی
میترسی فراموش کنی حرفتو
میترسی بفهمن همه فرقتو
میترسی بفهمن بهم قول دادی
چقدر سمت امید منو هل دادی
میترسی بفهمن دروغ بافتی تو
گل بی ثمر تو دلم کاشتی تو
بزن زیر قولت و آزاده باش
واسه سختر از اینا آماده باش
بزن زیر قولت و فریاد بزن
دیگه حرف بخشش رو با ما نزن
نبینم بگیری تو از ما خبر
برو و دیگه اسمی از ما نبر
بزن زیر قولت و آسوده باش
دیگه نیست تا بسوزی بپاش
نگو زندگی کرده واسم کمین
بزن زیر قولت خودت باش همین
به قلبی که در قفس دارم ، که از عشقت نمیکاهم
تو در یادم جاوِ دانی ، بدان جز تو نمی خواهم
به اسایش دور از من ، شدی خرسند ، آگاهم
ولی طولی نینجامد ، که کم شود از این جانم
به اشکهای پر از غصه ، که من تنهای تنهایم
ولی مهری نمیداند ، مگر سنگ است دل یارم
به زخم کهنه بر این دل ، که به عشقت گرفتارم
مباش با من به این سختی که به اسانی دل دادم
به تو نزدیکتر ام از تو ، ز دوریت حراسانم
به نور صبحدم خورشید که به رحمت امیدوارم
تو را خدا به من داده ، سر شکر را فرود ارم
عشق وعاشقی تعطیل
عشق و عاشقی تعطیل
گریه های شبانه تعطیل
اه و غصه ی بیجا تعطیل
دیگه دوس ندارم عاشق باشم
اونم عاشق کسی که بیخیالمه
میبخشمشو میسپارمش به خدا
فراموشش میکنم چون عشق واقعی نبود
از این به بعد کارای مهم تری دارم که باید
انجاموشون بدم....(این شعرمخصوص کسایی که نامردند)
خجالت میکشم<<<<<<<>>>>>>>
تنها که می شوم٬ ازتو همدم می خواهم.
مریض که می شوم٬ ازتو شفا می خواهم.
گم که می شوم٬ ازتو راه می خواهم.
فقیر که می شوم٬ ازتو پول می خواهم.
آواره که می شوم٬ ازتو سکون می خواهم.
گناه که می کنم٬ ازتو بخشش می خواهم.
گمراه که می شوم٬ ازتو هدایت می خواهم.
گرسنه که می شوم٬ ازتو غذا می خواهم.
ناامید که می شوم٬ ازتو کمک می خواهم.
اسیر که می شوم٬ ازتو نجات می خواهم.
نمی دانم همه این ها را به چه قیمتی ازتومی خواهم !
عمیق ترین درد زندگی<<<<<<<>>>>>>>>
عمیق ترین درد تو زندگی مردن نیست بلکه گذاشتن سدی در برابر رودی است که از چشمانت جاریست،
من رودی نداشتم .همه می گویند وقتی دلت می شکند گریه می کنی ولی دل من شکست و اشکی نیامد،امروز فهمیدم آن سد مزاحم همیشگی زندگی ام بود،سد را شکستم و گریستم...
عمیق ترین درد تو زندگی مردن نیست بلکه نداشتن شانه های محکمی است که بتوانی به آن ها تکیه کنی و از غم زندگی برایش اشک بریزی،ولی من به همان طرفی سقوط کردم که بهش تکیه کردم...
عمیق ترین درد تو زندگی مردن نیست بلکه پنهان کردن قلبی است که به بدترین حالت شکسته شده،قلب من شکست اما این بدترین دردم نبود .....
بدترین دردم این بود که منتظر نگاهی موندم که خیال برگشتن نداشت و وقتی گفتم عاشقتم تنها جوابی که داد این بود:از سرت میفته...این بدترین درد زندگیم بود.
عمیق ترین درد تو زندگی مردن نیست بلکه نداشتن یک همراه واقعی است که تو سخت ترین شرایط همدمت باشه!آره ، این عمیق ترین دردم بود:تنهایی...
بعضی از مردم همیشه دورشون خلوت بوده ،احساس تنهایی می کنن.ولی من دورم خیلی شلوغه،انقدر که گاهی اوقات سرسام می گیرم.اینه بدترین درد...که در عین شلوغی احساس کنی تنهاترینی...تنهاترین آدم دنیا ...
همه میگن تنهایی بد دردیه.برای اونایی که تازه تنها شدن آره بد دردیه، اما من از وقتی یادم میاد تنها بودم دیگه تنهایی شده بهترین و صمیمی ترین دوستم چون با تنهایی دیگه تنها نیستم ما دو نفریم....
خیلیا گفتن هر کی عاشق بشه بعد تنهایی میاد سراغش.من تنها بودم،عاشق شدم،تنها تر شدم... اینه فلسفه زندگی من..!
حالا دیگه مردن نه تنها برای من درد نیست بلکه یه آرامشه....یه آرامش ابدی!
دلتنگی همیشه از ندیدن نیست ...
لحظه دیدار با همه زیبایی...
گاه پر از دلتنگی است ... !
هنگام تنهایی هایم ، افکارم مشغول به کاشکی ها و رویاهایی می شود که گاهی آرزویم بوده و حتی هنوز هم آرزویم است ! به بودن هایی فکر می کنم که حقیقت اش ، نبودن در زندگی ام است و گاهی به نبودن هایی می اندیشم که آرزوی بودنش را می کنم. سه حرف است که با پر رنگ شدن در ذهنم ، جمله های بی انتهایی را معنا می بخشد : "ک" ، " ا " و "ش" ...
ای کاش نبودن را تجربه می کردم ... ای کاش آنقدر شجاع بودم که دومی را وارد بازی زندگی ام می کردم ... ای کاش شهامت دوباره عاشق شدن را داشتم ... ای کاش کلمه ای بنام خانواده نبود ... ای کاش من با افرادی که سال ها بودم ، زندگی نمی کردم ... ای کاش یک برادر همیشگی و نداشته ام ، به جای این همه خانواده و فامیل بود و زندگی با دیگران در دو کلمه "دوست" و "برادر" خلاصه می شد ...ای کاش دیگر پایان پس دادن تاوان عاشقی ام باشد ... ای کاش این قلب دیگر فریب این آدم ها را نمی خورد ... ای کاش آزاد بودم ! بی پروا پرواز می کردم، به ناکجا آبادی که جز خود ، هیچ کس حق زیستن در آن را نداشت ... ای کاش بد بودن ، تنفر ، زشتی ، ... در واژه ای معنا نمی گرفت بلکه خوب بودن بهانه ی زندگی همه می شد ... ای کاش اشکی نبود ... ای کاش خدایی هم نبود ... ای کاش ... !
نمی توانم پایانی به این همه آرزوی محال و دست نیافتنی دهم ... ! عاجز و در مانده در میان انبوهی از کلمات سرگردانم ! غافل از اینکه همین کلمات هستند که زندگی ام را بازیچه قرار دادند !
از دیگری خواستم تا به بهانه ی همین ای کاش ها ، چیزی از قلبش ، افکارش و آرزو هایش دریابم ! و چقدر زیبا این جمله را پر کرد :
ای کاش هیچ گاه به دنیا نمی آمدم ... ای کاش هیچ کس به فکر ساختن جمله ای با ای کاش نمی افتاد ... ای کاش سعی می کرد من را بفهمد ...
نمی دانم چرا اما حرف هایش برایم آشنا بود ... انگار خودم این کلمات را در ذهنش جای دادم ... !
نمی دانم تو هم با خواندن این دل نوشته ، حسرت ها و آرزو های خودت را مثل من می نویسی یا نه ! اما گاهی این مهر سکوت را از لبانم بر می دارم ... بغض خفه ام می کند و اشک هایم دیگر اجازه نوشتن را به من نمی دهند و این یعنی پایان به این دل نوشته ... تنها گفته ای که باقی ماند همین است :
ای کاش ، کاشکی نبود ... !
آرزویم این است:نتراود اشک از چشم تو هرگز مگر از شوق زیاد....نرود لبخند از عمق نگاهت هرگز....و به اندازه ی هر روز تو عاشق باشی....عاشق آنکه تو را می خواهد.....و به لبخند تو از خویش رها می گردد.....و تو را دوست بدارد به همان اندازه که دلت می خواهد.....!
.jpg)
عشق کاغذی
دلم گرفت ! قلبم از این همه سکوت بی پایانم و اتهام های بی منطق و دروغ های بی دلیل به درد آمد ... ! گاهی می خواهم دهان باز کنم و یک عمر گریستن را به او و دیگران که احساس را پایه اندیشیدن خود قرار داده اند ، فریاد بزنم ، اما دیری نمی پاید که پشیمان می شوم ... راه قبلی را دنبال می کنم ، اما ساکت که بمانم می رود به حساب جواب نداشتن ام ! عمراَ بفهمند که دارم جان می کنم تا احترامشان را نگه دارم ...ولی به هر صورت ممکن و هر دلیلی که قانع ام می کند ، در جواب به رویشان می خندم و مهر سکوت را بر لبانم می زنم ...!
می شکنم وقتی در می یابم که این دل نوشته های منه دل باخته، مدرکی می شود بر علیه خودم ! منی که دردم را به این کاغذ و قلم تقسیم کرده ام ! اما انگار مدرکی است جرم ، بر علیه من ! جرمی که بی بهانه،من را مرتکب به آن می دانند ! گویی دیگر دوستان چند ساله ام ، همراهانی که من بر رویشان می نوشتم ، بغض چند وقته ام را با فشار قلم برویش خفه می کردم ، گاهی هم قطرات اشکانم را در آغوش می گرفتند و هیچ نمی گفتند ، باید کنار روند و با قلم خاطرات بروی دفترچه قلبم حک کنم تا فقط خود به تنهایی نظاره گر آن باشم ... !
گاهی فراموش کردن، مرهمی می شود برای زخم های دیرینه ام! هر چند که همه به زخم هایشان دستمال می بندند و من اما ، به زخم هایم دل ، بسته ام ... ولی شاید چشم بستن برویشان برابر باشد با همان شادی های از یاد رفته ام ...!
پس ... دوست داشتن کهنه ام را زیر خاک فراموشی ها دفن می کنم ! همان دوست داشتنی که جز اشتباه در زندگی ام هیچ نبود و این بار این اشتباه خود را به باد فراموشی هایم می سپارم تا دیگر حرفی برای گفتن باقی نماند ... دوست داشتنی که حال اعتراف به غلط بودن اش می کنم ! و خود او به من فهماند که تمام مدت چه اشتباهی کرده ام ... !
صدای پشیمانی همان یار دیرین را دیگر نخواهم شنید ... شاید این گونه این اشتباه و سیاهی جایش را به سپیدی آرامش بدهد ... !
پس به ابدیت لحظه ها و زمانی نیاز دارم که یاری ام کند به از یاد بردن اش .... هر چند که ...
افسوس ... !
"من نه عاشق بودم نه محتاج نگاهی که بلغزد بر من . من خودم بودم و یک حس غریب که به صد عشق و هوس می ارزد ...
کمی نزدیک تر بیا ! دلم برایت مثل حال ساده تنگ شده است ... !
به نام عشق های کاغذی
دلم گرفت. آنقدر گرفت که دوباره مداد در دست ، دل نوشته دیگر را آغاز کردم ... نمی دانم ... شروع پاییز هم، غمی دیگر بر من افزود ! کتاب های درسی ام ، پاک کن ام ، همه یادی از گذشته ی با او بودن را در مقابل چشمانم زنده نگه می دارند ! 9 ماه باید با خاطراتم زندگی کنم ... !
این بار حرفی از نا امیدی ، غم و اندوه نیست. مخاطبم کسی است که 17 سال پیش من را وارد این دنیا و بازی تقدیر کرد ... ! از او گله دارم ... فریادم به آسمان ها که نرسید ، پس می نویسم تا زمینی ها بشنوند... !!
فریاد کشیدم، گریستم، آه و ناله امانم نداد و کمک خواستم اما ... در جواب "هیچ" نصیبم شد ! آخه بی انصاف... این رسم اش نبود ! به تو گفتم که دوستش دارم اما از من ربودی اش ! فریاد زدم که تکیه گاهم را یافتم ، باز هم آن را از من پنهان کردی ! گریستم و گفتم بی او نمی توانم ، خندیدی و گفتی : فراموش کن ... !
این رسم جوانمردی نیست ! از آدم ها فراری شدم... به تو پناه بردم ! تویی که می گفتند بهترینی اما... پشت کردی ! به منی که هیچ ، از همه دوست داشتن هایم باقی ماند ! پس تنها ماندم. این بار سعی کردم تو را فراموش کنم ...
نمی دانم چرا صدایم را نمی شنوی ؟! یا شاید می شنوی و بی جوابی را جایگزین پاسخ هایت کرده ای !!
او را از من گرفتی ... به هر طریقی که شد ... با کمک مثلا اشرف مخلوقاتت ! حرفی نیست ! یعنی دیگر نمی تواند که حرفی باشد !! ... اما من را ترساندی ، که دیگر از گفتن جمله : " دوستت دارم " ، بگریزم ... !
ای خدایی که می گویند هستی ، در میان انبوهی از صداها ، فریاد من را هم بشنو ، تا من هم بگویم که هستی !
یادت باشد که روزقیامت من را به دلیل شکسته شدن قلبم مواخذه نکنی ... آخر من نشکستم اش !! این تو بودی که به راحتی صدای خورد شدن اش را به گوش همگان رساندی ! پس ... من گناهکار نیستم !!!
خدا مرا از بهشت راند و از زمین ترساند ...
شما مرا از زمین راندید و از خودتان ترساندید ...
من اینک کنار شیطان آرام گرفتم
که
نه مرا از خویش می راند و نه از هیچ می ترساند ... !
به نام عشق های کاغذی
چشم باز کردم و زیستن در این دنیا را با گریه آغاز کردم ... گریه کردم چون از بودنم ناخرسند بودم ، چون رسم دنیا و آدمیت را از بر بودم ... ولی کوچکیم اجازه و حق انتخاب را به من نداد ! پس باید نفس می کشیدم ... !
بزرگتر شدم ... باز هم این گریستن ها با همان بهانه قدیمی برایم تکرار شد ... خودم را به دست زمان سپردم ... گذاشتم که بگذرد ... نفسی می رفت و می آید ... !
ظلم کردند اما در جواب لبخند تقدیمشان کردم. تهمت زدند باز هم به رویشان لبخند زدم. آزارم دادند اما آرام برای خود،شبانه، گریستم و قهقاه خنده هایم را به آنها نشان دادم. همبازی سال ها زندگی ام را به هر دلیل بی منطق جای من برگزید ، شکستم ، خورد شدم ... اما ... آواز خواندم تا صدای شکستن این قلب بیچاره را کسی نفهمد ! دروغ گفتند ، در دل آه کشیدم اما باز هم احترام گذاشتن را ترجیح دادم ... پس باز هم تکرار ... خندیدم ... !
زمان گذشت ... اما هنوز همان گریه و بهانه ها ادامه یافت ! این بار دیگراز لبخند زدن هم دریغ کردم ... سکوت ... ساکت بودن را جایگزین کردم ... مشکلات را برای خودم کوچک ساختم، 2سال پای تمام مشکلات ایستادم اما دیگران غولی ساختند بی انتها ... ترسیدم ... دیگر از بودن هم ترسیدم ... !
ای کاش نبودم ... حال که هستم ، دوست داشتم آزاد بودم ، لذت می بردم و تنهایی را با شادی سر می کردم ... دیگر بزرگ شدم. حق انتخاب هم دارم ... گاهی به نبودن هم فکر می کنم و هیچ گاه از اندیشیدن به این موضوع پشیمان نمی شوم. اما به قول شاعر :
زتدگی رسم خوشایندی نیست ... زندگی اجبار است ... لاجرم باید زیست ... !
و شاید همین یک جمله شکی در من ایجاد کند که زیستن را برای خود اجبار کنم ، نه اختیار !!
قلب>>>>>
ادمی دو قلب دارد !
قلبی که از بودن آن با خبر است و قلبی که از حضورش بی خبر.
قلبی که از آن با خبر است همان قلبی ست که در سینه می تپد
همان که گاهی می شکند
گاهی می گیرد و گاهی می سوزد
گاهی سنگ می شود و سخت و سیاه
و گاهی هم از دست می رود...
با این دل است که عاشق می شویم
با این دل است که دعا می کنیم
با همین دل است که نفرین می کنیم
و گاهی وقت ها هم کینه می ورزیم...
اما قلب دیگری هم هست.قلبی که از بودنش بی خبریم.
این قلب اما در سینه جا نمی شود
و به جای اینکه بتپد.....می وزد و می بارد و می گردد و می تابد
این قلب نه می شکند نه میسوزد و نه می گیرد
سیاه و سنگ هم نمی شود
از دست هم نمی رود
زلال است و جاری
مثل رود و نسیم
و آنقدر سبک است که هیچ وقت هیچ جا نمی ماند
بالا می رود و بالا می رود و بین زمین و ملکوت می رقصد
این همان قلب است که وقتی تو نفرین می کنی او دعا می کند
وقتی تو بد می گویی و بیزاری او عشق می ورزد
وقتی تو می رنجی او می بخشد...
این قلب کار خودش را می کند
نه به احساست کاری دارد نه به تعلقت
نه به آنچه می گویی نه به آنچه می خواهی
و آدمها به خاطر همین دوست داشتنی اند
به خاطر قلب دیگرشان
به خاطر قلبی که از بودنش بی خبرند .
توکه رفتی؟؟؟؟؟؟
تو که رفتی خیلی چیزا عوض شد .... خیلی لحظه هام خاکستری شدن
تو که رفتی حجم تنهاییمو هیچکس نتونست اندازه بگیره ....
نبض خنده هام نمی زد ....
زندگی شونه خالی کرد ... از من ... از خاطره هام ....
تو که رفتی جاده ها ردّ پاتو گم کردن .....
تو که رفتی.....
..............تو که رفتی.....
............................تو که رفتی ......
فقط سکوت کردم .... فقط فقط سکوت
همه چی رو سپردم به صاحبش.... به خدا
تو که رفتی فقط سکوت کردم
و سکوتم ترانه شد .......
شیشه ای می شکند ...
یک نفر می پرسد ... چرا شیشه شکست؟
مادر می گوید ... شاید این رفع بلاست.
یک نفر زمزمه کرد ... باد سرد وحشی مثل یک کودک شیطان آمد.
شیشه ی پنجره را زود شکست.
کاش امشب که دلم مثل آن شیشه ی مغرور شکست، عابری خنده کنان می آمد ...
تکه ای از آن را برمی داشت مرهمی بر دل تنگم می شد...
اما امشب دیدم ...
هیچ کس هیچ نگفت غصه ام را نشنید ...
از خودم می پرسم آیا ارزش قلب من از شیشه ی پنجره هم کمتر است؟
دل من سخت شکست اما، هیچ کس هیچ نگفت و نپرسید چرا ؟
